Dyrektywa 2014/30/UE (dyrektywa EMC) dotyczy wszystkich urządzeń, które zawierają aktywne elementy elektroniczne. Jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych dyrektyw Nowego Podejścia. Zgodnie z jej treścią każde urządzenie musi być kompatybilne elektromagnetycznie, to znaczy, ma nie zaburzać pracy innych urządzeń oraz pracować pomimo występujących czynników zakłócających (chyba że jego zadaniem jest zakłócanie innych, np. Jammer). Wystąpienie nawet najdrobniejszych zakłóceń może wpłynąć na występowanie niekontrolowanych błędów w pracy urządzeń czy maszyn.
Dyrektywa EMC
Aby urządzenia były kompatybilne z dyrektywą 2014/30/UE musimy zadbać, aby:
- nie emitowały zaburzeń powyżej pewnych, określonych limitów,
- były odporne na różnego rodzaju narażenia, których nie jesteśmy w stanie wyeliminować.
Zastosowanie dyrektywy EMC jest konieczne, gdy:
- urządzenie zawiera elementy elektryczne i elektroniczne
- urządzenie zawiera elementy czynne (np. układy scalone, tranzystory)
- powstaje łuk elektryczny
- są zastosowane czułe elementy elektroniczne
- uruchomianie powoduje powstanie prądów rozruchowych
- w wyrobie występują procesy przełączania (poza włączeniem i wyłączeniem) zmiana częstotliwość, impulsy o dużej amplitudzie
- parametry w układzie są regulowane elektronicznie.
Nie ma zastosowania dyrektywy EMC dla:
- urządzeń pod rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139 w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie lotnictwa cywilnego i utworzenia Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego
- urządzeń radiowych stosowanych przez radioamatorów w rozumieniu przyjętym w regulacjach radiowych przyjętych w ramach Konstytucji Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego i Konwencji Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego, chyba że urządzenie takie jest udostępnione na rynku
- specjalnie skonstruowanych zestawów do przeprowadzania badań, przeznaczonych wyłącznie do użytku w tym celu w jednostkach badawczo-rozwojowych
- urządzeń, których charakterystyka właściwości fizycznych jest następująca:
- nie są one zdolne do wytwarzania lub przyczyniania się do emisji elektromagnetycznych, które wykraczają poza poziom pozwalający urządzeniom radiowym i telekomunikacyjnym oraz innym urządzeniom na działanie zgodnie z ich przeznaczeniem
- działają bez niemożliwego do zaakceptowania pogorszenia jakości pod wpływem zaburzeń elektromagnetycznych występujących zwykle podczas wykorzystywania ich zgodnie z przeznaczeniem
Podstawowe problemy z dyrektywą EMC:
- generacja energii elektromagnetycznej (zaburzenia elektromagnetyczne) – występowanie nadawcy lub źródeł zaburzeń elektromagnetycznych
- transmisja energii elektromagnetycznej – występowanie kanału sprzężenia energii elektromagnetycznej pomiędzy nadajnikiem a receptorem/odbiornikiem (może być pożądane lub nie)
- odbiór energii elektromagnetycznej – występowanie receptora/odbiornika, w którym zachodzi proces przetwarzania energii, co skutkuje zamierzonym (dla odbiornika) oraz niezamierzonym (dla ofiary) zachowaniem receptora/odbiornika.
Zjawiska mające wpływ na EMC:
- naturalne – należą do nich zjawiska atmosferyczne (wyładowania atmosferyczne, zjawisko ulotu, iskrzenia), wyładowania elektrostatyczne, pochodzenia kosmicznego, wynikające z aktywności Słońca i innych obiektów kosmicznych
- sztuczne – ich źródło stanowi techniczne wykorzystanie energii elektrycznej, przy czym zaburzenia te mogą mieć charakter zamierzony (np. wpływ systemów radiokomunikacyjnych) i niezamierzony (efekty pracy np. urządzeń gospodarstwa domowego, oddziaływania linii elektroenergetycznych).
W Polsce wszelkie kontrole w zakresie EMC przeprowadza UKE (Urząd Komunikacji Elektronicznej), gdzie można zgłaszać swoje pytania lub wątpliwości z tego zakresu. Należy zauważyć, że typowe odbiorniki sygnału (np. telewizory i radia) i urządzenia wykorzystujące częstotliwości niższe niż 9 kHz nie są objęte dyrektywą EMC, lecz dyrektywą 2014/53/UE „Urządzenia radiowe”. Jeśli urządzenie ma interfejs radiowy, podlega również pod dyrektywę RED.
