W czasach globalizacji i potrzeby dostosowania towarów do wymagań międzynarodowego rynku, niezbędne jest posiadanie wiedzy odnośnie odpowiednich certyfikatów. Każde oznaczenie stanowi bowiem dowód spełnienia przez produkt konkretnych wymagań technicznych i bezpieczeństwa określonych przez ustawodawstwa krajowe. W przypadku branży elektronicznej i telekomunikacyjnej przykładem takiego oznaczenia jest certyfikat FCC.
FCC – informacje ogólne
Okazuje się, że większość krajów eksportujących sprzęt elektroniczny posiada własne standardy dotyczących tego rodzaju wyrobów. Jednak na większości z nich można znaleźć amerykański znak FCC. Etykieta FCC, chociaż dostosowana wyłącznie do potrzeb rynku amerykańskiego, jest rozpoznawana na całym świecie, ponieważ znajduje się na produktach wyprodukowanych w USA, wywiezionych ze Stanów Zjednoczonych lub sprzedawanych na tamtym obszarze.
Jednostką ustanawiającą zasady i standardy techniczne dotyczące różnych rodzajów sprzętu elektronicznego, w tym urządzeń o częstotliwości radiowej, końcowych urządzeń telekomunikacyjnych i urządzeń przemysłowych, naukowych i medycznych w USA jest Federalna Komisja Łączności (Federal Communications Commission – FCC), której oznaczenie FCC zawdzięcza swoją nazwę. Oznacza to, że jeśli producent sprzętu elektronicznego rozważa wprowadzenie produktu na rynek amerykański, to powinien uzyskać certyfikat FCC.
Jak otrzymać certyfikat FCC?
W przypadku certyfikacji FCC wyróżnia się trzy procedury weryfikacji: wcześniejszą kontrolę, zdobycie deklaracji zgodności i certyfikację. Wynika z tego, że procesem kontroli zajmuje się Federalna Komisja Łaczności lub Telekomunikacyjna Jednostka Certyfikująca (TCB). Natomiast w praktyce oznacza to, że TCB sprawdza dokumentację techniczną sprzętu elektronicznego i przegląda raporty testów przeprowadzonych w upoważnionych do tego celu laboratoriach testowych. Dopiero po stwierdzeniu zgodności wydawany jest certyfikat FCC.
Kryteria potrzebne do otrzymania certyfikatu
Wszystkie szczegółowe przepisy, które należy spełnić, żeby otrzymać znak FCC zawierają się w tytule 47 Kodeksu Przepisów Federalnych USA. Przepisy te określają między innymi maksymalne limity SAR (współczynnik absorpcji swoistej) dla „ekspozycji człowieka na pola elektromagnetyczne”. Dodatkowo podane są tam również standardy dla telefonów komórkowych, telefonów satelitarnych i nadajników radiowych. Natomiast w części 15 podane są regulacje ilościowego limitu zakłóceń elektromagnetycznych emitowanych przez urządzenia elektryczne.
Zgodnie ze zmianą wprowadzoną w listopadzie 2017 roku odnośnie urządzeń sklasyfikowanych w części 15 lub 18 wyżej wymienionych przepisów znak FCC stał się opcjonalny, chociaż nadal obowiązuje dołączanie do tych wyrobów deklaracji zgodności FCC.
Podział urządzeń radiowych
Znak FCC poświadcza, że interferencja elektromagnetyczna urządzenia jest zgodna z limitami zatwierdzonymi przez Federalną Komisję Komunikacji. Zgodnie z regulacjami FCC urządzenia radiowe podzielono na nielicencjowane i licencjonowane urządzenia radiowe.
Nielicencjonowane urządzenia radiowe:
- Nadajniki małej mocy działające na częstotliwościach poniżej 1 GHz (z wyjątkiem urządzeń o widmie rozproszonym), systemy alarmowe, urządzenie emitujące fale radiowe w sposób niezamierzony (np. komputery osobiste i powiązane urządzenia peryferyjne i urządzenia interfejsu telewizyjnego) oraz konsumenckie urządzenia ISM podlegające certyfikacji (np. kuchenki mikrofalowe, oświetlenie RF i inne konsumenckie urządzenia ISM).
- Nadajniki małej mocy pracujące na częstotliwościach powyżej 1 GHz, z wyjątkiem urządzeń o widmie rozproszonym.
- Urządzenia nielicencjonowanej krajowej infrastruktury informacyjnej (UNII) i nadajniki małej mocy wykorzystujące techniki rozproszonego widma.
Licencjonowany sprzęt radiowy
- Komercyjne usługi mobilne w 47 CFR Części 20, 22 (komórkowe), 24, 25 i 27.
- Ogólne mobilne usługi radiowe w 47 CFR części 22 (niekomórkowe), 73, 74, 90, 95 i 97
Znak FCC a inne certyfikaty
Obecnie większość krajów eksportujących sprzęt elektroniczny na rynek amerykański posiada własne standardy dotyczące zaburzeń elektromagnetycznych (EMI), a więc co za tym idzie niezależne znaki certyfikacji i zgodności. Oznakowanie FCC znajduje się na produktach elektronicznych w krajach poza USA nawet jeśli nie posiada tam prawnego znaczenia.
Może to wprowadzać w błąd, ponieważ przykładowo produkty sprzedawane w Kanadzie często posiadają zarówno deklarację FCC jak i CE. Jednak kanadyjskim organem regulacyjnym jest ISED (Canada Innovation, Science and Economic Development Canada), znany również pod bardziej formalną nazwą jako IC (Industry Canada). Oznacza to, że w przypadku Kanady prawnego znaczenia nie posiadają zarówno znak FCC jak i CE, chociaż ich symbole mogą znajdować się na danych produktach. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na to, że oznakowanie FCC nie ma mocy prawnej w krajach, gdzie obowiązuje znak CE. Chcąc wprowadzać elektronikę na rynek europejski należy zapoznać się przede wszystkim z:
- dyrektywami dotyczącymi oznakowania CE,
- RoHS,
- ENEC,
- HAR,
- niemieckim znak SGS Bauart Geprüft,
- znakiem SGS Fimko oraz Nordic certifiaction,
- znakiem SGS CEBEC,
- rosyjskim znakiem GOST-R oraz znakiem EAC Euroazjatyckiej Unii Celnej,
- norweskimi przepisami PoHS.
Dodatkowo dla produktów elektronicznych sprzedawanych poza Unią Europejską i Stanami Zjednoczonymi, obowiązują również takie oznaczenia jak:
- znak certyfikacji CCC – Chiny,
- VCCI (Voluntary Council for Control of Interference) – Japonia,
- znak KC Koreańskiej Komisji Łączności – Korea Południowa,
- ANATEL – Brazylia,
- BSMI – Tajwan.
Przy czym należy być szczególnie ostrożnym z zapewnieniami producentów z krajów afrykańskich i azjatyckich, ponieważ często nie ma możliwości sprawdzenia czy ich produkty faktycznie są zgodne z normami miejscowymi. Dlatego też większość krajów wprowadza własne regulacje, takie jak znak FCC w Stanach Zjednoczonych.
